Tineke in Zuid - Afrika

Donderdag zou ik eigenlijk afscheid nemen maar alles liep weer anders, zoals hier wel vaker gebeurt.

’s Maandags zei Janny tegen me dat het misschien wel goed was om de volgende dag de cadeautjes mee te nemen naar school. Stel je voor dat er wat tussen komt dan zitten we met 120 cadeautjes opgescheept.
’t Leek mij een goed idee.

Dinsdags gingen alle cadeautjes in de auto mee naar school. Onderweg moest Dianne, mijn opvolgster, opgepikt worden. Gelukkig is er een opvolgster. Wat ben ik daar blij mee!

Wanneer de les afgelopen was met twee leerlingen gaf ik ze een cadeautje. Wat waren ze er blij mee. De meeste kinderen straalden.  Wanneer er zes kinderen aan de beurt waren geweest uit een groep gingen we met de zak vol cadeautjes naar de klas om alle kinderen een zakje te geven. Wat een feest.

Wat een geluk dat we dat dinsdag al gedaan hebben. Er werd verteld dat er de volgende dag waarschijnlijk maar een paar kinderen op school zouden komen omdat het Guy Fawkes day was. Ik geloof dat het omstreeks 1600 was dat er een aanslag in Engeland op het parlement werd verijdeld. Op die dag worden er vuren gebrand en vuurwerk afgestoken maar in de township gaat men nog een stapje verder. Ze besmeuren elkaar met modder en andere viezigheid. De juf vertelde dat het niet veilig was voor de kinderen om naar school te gaan.

Dat klopte. De volgende dag waren maar 80 van de 1100 leerlingen op school. Wat een geluk dat mijn cadeautjes al uitgedeeld waren.

’s Avonds werd er vuurwerk op een parkeerplaats bij het strand afgestoken. Iedereen komt in de eigen auto, zet die op de parkeerplaats en gaat naast de auto wat vuurwerk afsteken.

De bus, die nog steeds in de garage staat is bijna klaar. Morgen is hij echt klaar, werd vandaag gezegd.
Morgen ga ik even met mijn eigen auto naar die garage omdat ik vandaag een kleine aanrijding heb gehad, helaas.
Het ging al weken, maanden goed, gelukkig maar vandaag op de laatste dag richting school gebeurde het toch. Ik wou optrekken omdat het groen was maar op dat moment reed er iemand door rood en schampte mijn auto . De auto aan de kant, nee gewoon op de rijbaan want er was geen kant en kijken waar die auto was. Ja, hij stopte. Ik er op af. De man kwam ak uit de auto. Een chinees. Hij liep met me mee naar de auto en veegde een beetje over de beschadiging. Het bleek mee te vallen maar wel een paar stukje waar de lak af was. De man sprak geen woord Engels maar gaf me wel zijn paspoort zodat ik alles kon noteren, ook zijn telefoonnummer. Dan moet het goed zijn dacht ik. We zijn doorgereden naar de memorialservice waarover ik in het volgende bericht zal schrijven

De auto glimt al als een spiegel.

Nog een nieuwtje. Janny is begonnen met een berenproject samen met Lulu. Lulu woont in een township en samen hebben ze bedacht dat ze kerstcadeautjes willen maken voor kinderen die het nodig hebben. Vanaf dat ze de plannen maakten is Lulu aan het breien geslagen en in een paar weken tijd heeft ze bijna twintig beren gebreid. Nu wil Lulu bij alle beren nog een dekentje maken.

Het is geweldig. Omdat het zo’n goed project is, heb ik een mooi bedrag geschonken van het geld dat mij toevertrouwd is.

Een tijdje geleden had ik hier in P E iets gelezen over zendeling Johannes van der Kemp (1747-1811)
Dat was een interessant levensverhaal. Er is hier o.a. een kerk naar hem genoemd en een kloof.
Van der Kemp ging naar Afrika na een dramatisch bootongeluk waarbij zijn vrouw en twee kinderen omkwamen.
Hij keerde zich toen al tegen de slavernij en was natuurlijk niet geliefd bij de boeren.
Bethelsdorp, de township waar ik deze weken werkte, is gesticht door Van der Kemp.

Wat zou ik graag deze kerk bezoeken.
Zaterdagmiddag zijn Janny ik op zoek gegaan.  Toen we bij de kerk kwamen, waren ze druk bezig deze  te versieren.
De volgende dag zouden er jonge mensen aangenomen worden.

Daar wilden we naar toe. De volgende dag, zondag, waren we al op tijd bij de kerk. We hoorden het vrolijke gezang al vanaf het moment waarop we uit de auto stapten. Er stond een koor buiten te zingen….gewoon te zingen…en het klonk prachtig.

In de kerk was het al behoorlijk vol. We gingen achterin zitten, Als enige blanken in de hele kerk.
Iedereen was feestelijk gekleed, veel vrouwen met hoeden en mannen in nette pakken.
Er werd volop gezongen.

Het seniorenkoor

Op een gegeven moment werd het stil. De deuren gingen dicht en iedereen wachtte. Toen werd er door de groep die belijdenis ging doen aan de deur geklopt, gebonsd. De deur werd geopend en de groep vroeg of ze binnen mochten komen omdat ze graag bij de kerk wilden horen.

Wat een mooi moment. Ontroerend.

Toen kwamen ze binnen, de één nog mooier gekleed dan de ander. En de één nog op hogere naaldhakken dan de ander…

In de dienst werd door de dominee Afrikaans en Engels gesproken, gewoon door elkaar en afwisselend. Zo staat het ook in de orde van dienst, die erg op onze orde van dienst lijkt.

Na doop en belijdenis werd het avondmaal gevierd. In alle kerken hier, tenminste in de diensten die ik meegemaakt heb, gaat er een schaal met brood rond en een soort van dienblad met heel veel kleine (plastic) glaasjes. (die hangen in gaatjes zoals je bij ons wel ziet met bierglazen…:-)

Ondertussen werd er natuurlijk volop gezongen. Ik begrijp niet hoe dat kan. Alles wordt drie of vierstemmig gezongen en iedereen kan dat gewoon. Ik hoorde tenoren en bassen en alten om me heen. Ze zingen maar door….en als ze denken dat de dominee verder wil dan houdt het zomaar op.
Maar….de dominee vond dat ze nog wel even door konden gaan en hij begon het refrein weer te neuriën en zonder een woord begint iedereen weer te zingen…..

Wat en belevenis.

Daarna de preek, die ook  afwisselend in  het Afrikaans en soms in het Engels gehouden werd. Iedereen laat luid en duidelijk weten dat hij of zij het er mee eens is. Als het even stil is dan vraagt de dominee: are you with me??? Natuurlijk antwoordt iedereen op die vraag.
Een paar keer vroeg hij dat: zijn jullie er nog? Luister je nog wel? Je dwaalt dan ook echt niet af met je gedachten.
Op een gegeven moment vroeg hij of ze er amen op konden zeggen. Natuurlijk..luid klonk overal amen op zijn vraag en hij ging weer door.

De dienst duurde ongeveer twee uur maar verveelde geen moment. Kinderen en volwassenen liepen in en uit. Baby’s zaten op de arm van vader of moeder. Het ging allemaal heel natuurlijk.

Na afloop werd ons van alles verteld over van der Kemp en over het kleine huisje achter de kerk waar dr Livingstone nog een tijdje gewoond heeft.

Ook lieten ze ons de bijbel van Van der Kemp zien die daar nog steeds ligt.
Van der Kemp is getrouwd met een jong meisje uit die omgeving en ze kregen vier kinderen. Na een paar jaar is hij al overleden, 1811.

Wat een bijzondere zondag, één om nooit meer te vergeten.

Vandaag over precies twee weken ben ik, als alles goed gaat, weer terug in ons land. Ik kan nu al terugzien op een mooie, goede tijd hier, maar ’t is ook goed om weer naar huis te gaan en mijn gewone, wat is gewoon?, leven weer op te pakken.

Vandaag was weer een andere dag dan verwacht. Op school aangekomen merkte ik dat het anders was dan normaal.  Er liepen mensen bedrukt rond en vanuit de personeelskamer kwam net het team de gang op. De één huilde, de ander veegde de ogen af. Dat er iets ergs gebeurd was, was wel duidelijk. De directeur kwam naar me toe en vertelde dat  een lid van het team overleden was. Ze was al langere tijd ziek en nu was ze overleden. Les geven was er niet bij vandaag, niet voor de anderen, niet voor mij. Ik ben naar huis gegaan.

Nu iets over de afgelopen weken.

Voor het geld dat aan mij gegeven is door veel lieve mensen zijn goede doelen gezocht en …gevonden.
Op dit moment wordt de bus van Read4life opgeknapt. Deze week  heb ik eens even gekeken of het werk al af is. De bus zou deze maand  klaar zijn…..nog even tijd……maar……ik ben bang…..

Iets over school.
Vaak  staan er ’s morgens kinderen buiten voor het hek. Gistermorgen stonden er wel heel veel: zo’n vijftig, schat ik.
Tja, ze waren te laat en dan moeten ze wachten tot ze binnen worden gelaten. Soms duurt dat wel een uur. Voordat ze naar binnen mogen is er eerst een gesprek, vaak heftig gesprek waarbij de handen van de concierge of een andere teacher wel heel los zitten.
Het is voor mij dan heel moeilijk om niet demonstratief en afkeurend toe te kijken……..

Volgende week donderdag is mijn laatste schooldag. Als afscheid heb ik voor de drie groepen waaruit ik elke dag kinderen ophaal om les te geven, een cadeautje gemaakt. In die groepen zitten totaal 116 kinderen.  Zoveel cadeautjes zijn er dus nodig en deze staan nu klaar in de wasmand.  116 zakjes met een paar pennen erin en iets lekkers.
Alleen de kinderen iets geven met wie ik elke dag werk, is zo sneu…dus dan maar de hele groep.
Hopelijk vinden ze het leuk.

Als afscheid wil ik van de giften mij toevertrouwd ook de school iets geven. Het liefst iets voor buiten op het plein. Allerlei dingen heb ik al geopperd maar alles wordt afgeraden omdat het risico van diefstal of vernieling te groot zou zijn…..
Vorige week heb ik voorgesteld een paar z.g. picknickbanken te schenken. De directeur vond het een goed idee. Hij zou informeren en mij een prijsopgave doen. Tot nu toe is hij nog niet met iets gekomen.  Vandaag zei hij dat hij dat maandag zou geven.

Ik hoop het maar anders is de tijd voorbij. Moeilijk te begrijpen dat ze zoiets niet met beide handen aangrijpen…..

Dan nog even een foto van Janny en mij.
Zoals we hier min of meer regelmatig doen,  zitten we achter een lekker kopje cappuccino met iets erbij…hmmmm….
Voor mij blijft dat toch altijd een traktatie.

Vandaag ben ik thuis. Eigenlijk zou ik gewoon op school moeten zijn maar wegens een bronchitis blijf ik twee dagen thuis.
Gistermorgen ben ik naar de dokter geweest omdat ik al een tijd aan het hoesten ben, hoofdpijn en nog een paar andere vervelende, en vooral in het oog-springende kwaaltjes heb.

Ik kreeg verschillende medicijnen: een antibioticum, nog iets voor het hoofd en de neus en nog een smeerseltje voor op de neus. Men zegt dat hier meteen een paardenmiddel toegepast wordt…nou van mij mag het voor deze keer.

Ik zou het jammer vinden wanneer mijn laatste weken hier vergald worden door allerlei kwaaltjes.

Nu eerst iets over het geld wat ik van verschillende familieleden en anderen gekregen heb om hier te besteden. Allereerst heb ik al heel wat geld besteed aan spelletjes en opbergbakjes voor de spelletjes. Deze spelletjes gaan elke dag  in een kist mee naar school. Omdat er in de toekomst op meer scholen gewerkt gaat worden moeten er weer nieuwe kisten samengesteld worden. Ik ga aan het eind van deze week op pad met twee stagiaires om dingen aan te schaffen.

Jason en Reagan aan het puzzelen.

Ook gaat een flink deel naar het opknappen van de bus van Ready4life. De bus wordt dagelijks gebruikt om mensen naar de townships te brengen en andere ritjes voor het werk hier. De bus is oud en verroest maar kan nog prima opgeknapt worden. Hij staat nu bij de garage. Een andere stagiaire die ook wat geld mee heeft gekregen en ik, met geld van anderen,  gaan de kosten betalen. De kosten zullen ongeveer 1100,00 euro bedragen.
Ik denk dat dit een goede bestemming is voor een deel van het geld. Volgende week ga ik met de directeur van school aan de praat over een donatie aan school, te  besteden aan iets tastbaars. Ik wil zelf graag iets voor buiten op het plein geven, maar…..we wachten af.

Als je dit leest en je denkt: goh, hiervoor wil ik ook wel iets geven dan kan dat natuurlijk……….stuur maar een berichtje en je krijgt een rekeningnummer….
Alles wordt hier goed besteed, dat is wel duidelijk.

Vorige week kregen de meisjes van een jaar of twaalf een prikje tegen baarmoederhalskanker. Ze hadden een brief mee naar huis gekregen waarop de ouders toestemming moesten geven voor de injectie. Verschillende formulieren werden wel mee teruggenomen door de kinderen maar waren niet ingevuld. De juf vulde deze dan maar in omdat de ouders het formulier niet konden lezen.
De verpleegkundige deed het heel lief en leuk. Ze zei tegen de kinderen dat ze haar een dikke knuffel moesten geven en dat dan het prikje lang niet zo’n pijn zou doen. Zo gebeurde het ook. Elk kind kwam naar voren en gaf de zuster een dikke knuffel terwijl een andere zuster ondertussen een prik gaf. Ik vond dit heel mooi bedacht en…het werkt vast en zeker……
Vol spanning wachten de meisjes af. Arm bloot, klaar voor de prik…

Hoewel…dit meisje kijkt wel heel angstig maar …ik kan me daar alles bij voorstellen….

Dan nog even iets over de school die afgebroken werd. Ik schreef een paar weken geleden hierover. Nog elke dag wordt er gesloopt en gewerkt. Gisteren stond over de illegale afbraak van die school een stuk in de krant.
Er staat haast niets meer en het wordt volgens mij heel gevaarlijk om daar nog te brekkn. Je ziet in het krantenartikel ook de oorspronkelijke school.

’t Is nu maandagochtend 10 uur en ik ben alweer uren terug in P.E. De was hangt alweer aan de lijn.
Om 7 uur zat ik al in het vliegtuig. Mijn ontbijt op het vliegveld bestond uit een muffin met cappucino. Bij mijn aankomst in P.E. ging ik eerst naar de car-rental om de auto op te halen. Je gelooft het niet maar ik werd begroet met een enthousiast: hello, are you back already from Cape Town? Hieraan zie je hoe klein P.E. is…..of…..
Het waren mooie dagen in Kaapstad. We hebben veel gezien en waren van ’s morgens tot ’s avonds op pad.

Altona Lodge in Cape Town

Ik zal hier een kort verslag schrijven.
Vorige week dinsdag was mijn eerste dag. De auto stond klaar, weer dezelfde, nu moet ik het goed zeggen, chevrolet in grijs. Ik reed er zo in weg. De radio stond zelfs op dezelfde zender. Handig hoor!
Ik ben maar meteen naar mijn verblijf gereden. Prima te vinden, geen enkel probleem. Dat had ik zes weken geleden niet durven denken!

’s Middags ben ik meteen naar het centrum Waterfront gelopen. 20 minuten vanaf het verblijf. V en A Waterfront is een zeer modern nieuw centrum.Je waant je een beetje in een soort van pretpark.

De volgende dag heb ik een wandeling in een park gemaakt en daarna reed ik met de auto naar het centrum om het oudste gebouw van Zuid Afrika  het “castle of good hope” te bezoeken. Natuurlijk gebouwd voor een Nederlander: Jan van Riebeeck in 1679. Het kasteel was gedurende 150 jaar het hart van de regering van Zuid Afrika.

Lang geleden meegenomen vanuit Nederland. Hoop dat de tekst te lezen is.

Later op de middag ben ik naar het vliegveld gegaan om Jacomijn op te halen.

Jacomijn bracht een kaart voor me mee van Wence, mijn kleinzoon van zes die nu net in groep 3 zit en dus schrijven kan.
Prachtig, of niet dan?

De volgende dag, donderdag, gingen we naar Stellenbos. Een prachtige plaats waar het weer niet al te denderend was. Beetje regen en koude wind.

Stellenbos is gesticht door de Nederlander Simon van der Stel die ook Simonstown gesticht heeft en beide plaatsen vervolgens naar zichzelf noemde.
Stellenbos is een bezoek meer dan waard: wat een prachtig dorpsbeeld, alles wit.

’s Middags zijn we doorgereden naar Hermanus. Daar zouden walvissen te zien zijn. Jacomijn wou daar heel graag naar toe en ik natuurlijk ook.
Onderweg even aangelegd bij Betty’s bay om de penguins te bewonderen.

Toen we na een lange tocht in Hermanus aankwamen zagen we veel mensen bij de kust met fototoestellen. Dat kon maar één ding betekenen: walvissen.
We gingen bij de anderen staan en hoorden al gauw dat er walvissen gespot waren. Geduld! Ja hoor, na ongeveer een half uur zag ik iets in het water….walvis? Ja! Het was er één. Later zagen we er meer.

Vrijdag: Robbeneiland.
Om half negen meldden we ons bij de boot. Drie kwartier varen voor je er bent.
We werden in een bus rondgereden over het eiland.
Als laatste bezochten we de gevangenis waar we rondgeleid werden door een ex-gevangene. Natuurlijk wierpen we een blik in de cel van Mandela. Indrukwekkend.

’s Middags kochten we een kaartje voor twee dagen met de hop on hop off-bus,  inbegrepen een kaartje voor de Tafelberg. Dat werkt voortreffelijk. We konden bijna zo doorlopen de kabelbaan in. In één bak kunnen zo’n 65 mensen tegelijk naar boven…dus dat gaat snel. De mensen die nog een kaartje moesten kopen hadden een wachttijd van zo’n 2 uur. Vreselijk.
Het weer was helder dus we hadden een prachtig uitzicht over de stad.

Die avond hebben we gegeten bij het Afrika café. Je hoeft niet na te denken over je bestelling want je krijgt allemaal hetzelfde. En, als je zo verwend bent dat je elke dag in een restaurant eet dan is dat wel heel fijn, niet nadenken en toch lekker eten.

Vrijdag: weer een dag met de bus door de stad. Nu hebben we ook een wandeling gemaakt door de oude stad. Cape Town heeft een prachtig centrum: mooie parken, aangelegd door Nederlanders, mooie regeringsgebouwen….ook minder mooie dingen zoals de geschiedenis van district six.  Een zwarte wijk die door de regering wit werd verklaard en dus ontruimd moest worden. Dit gebeurde in de zestiger jaren. Een dramatische gebeurtenis voor de stad. Er is een museum ingericht om de herinnering aan die wijk en die gebeurtenis levendig te houden.

De zondag vond ik wel een hoogtepunt van deze dagen: Kaap de Goede hoop.
De historische plek ligt in een natuurreservaat. Het werd een prachtige tocht maar er moest ook gewerkt worden….de lange klim- wandeling naar de vuurtoren. Als je de hele dag in de auto zit is dat best goed, natuurlijk….niks te klagen…..Dit punt heet Cape point.

Daarna naar de plek: Kaap de goede hoop. Een historische plek. Er zijn op deze plek door de jaren heen ook veel schepen vergaan. Ik kan me er alles bij voorstellen want het waait er ontzettend.
Port Elizabeth wordt de Windy City genoemd maar het is hier windstil vergeleken met kaapstad en kaap de goede hoop.

Dit is een beknopt verslag van de dagen in Kaapstad: geweldig de moeite waard!