Tineke in Zuid - Afrika

Maandag:
het begin van een nieuwe schoolweek. Opgewekt ga ik naar school. Ik leg mijn spullen klaar en de gegevens van “mijn” kinderen, daarna haal ik de eerste twee leerlingen op. Ze hebben er zin. We gaan aan de slag met het oefenen van de letters van het alfabet, daarna zijn de woordjes aan de beurt. Het loopt prima. We pakken de boekjes om te gaan lezen maar dan komt de juf binnen. De kinderen moeten mee omdat ze een toets hebben. De hele school heeft een uur nodig om een toets te maken. Om tien uur komen ze terug, belooft de juf.

Ik loop een beetje rond en kom zo het uur door. Tien over tien komt de directeur binnen in mijn kamer. Hij schrikt wanneer hij mij ziet zitten. Ik zit nl in de personeelskamer. Hij zegt dat hij daar graag even wil vergaderen met het team. Ik vraag of ik erbij mag zitten. Dat is prima. Dan komen langzamerhand de teamleden binnen druppelen. Een paar vrouwen komen al dansend en zingend binnen, een prachtig gezicht. Ik wist niet dat het team zo groot was, ik tel 26 mensen. De meesten heb ik nog nooit gezien. In de personeelskamer waar ik elke dag zit komen ze nooit…tenminste….
De vergadering begint. Op een gegeven moment wordt er gezegd dat er iemand voor mij is. Ik zie Avril van Ready4life met vier meisjes, nieuwe stagiaires. Ze willen graag even iets van de school zien en kijken wanneer ik bezig ben. We wachten. Ondertussen lopen de kinderen buiten. 900 kinderen op een klein plein, en, zonder toezicht. Alleen de concierge staat bij de deur te wachten. Wanneer er een paar kinderen met een huilend kind bij hem komen schreeuwt hij dat ze op moeten hoepelen. Hij wil er niks mee te maken hebben.

Wat een vreselijk gezicht. Ik word er akelig van. Ik zie vechtende kinderen, scheldende kinderen, pestende kinderen.

Als ik naar buiten ga, ben ik meteen omringd door tientallen kinderen. We gaan een liedje zingen. Hoofd, schouders, knieën tenen…..terwijl veel kinderen meedoen duwen anderen tegen onze groep aan. Wat een bende!

Ik kan er niks mee en ga weer naar binnen. Kwart over elf komen de mensen uit de personeelskamer.
Ik zeg tegen de directeur dat ik het vreselijk vind dat al die kinderen zomaar zonder toezicht buiten lopen. Hij zegt dat hij het helemaal met me eens is maar dat het niet anders kan.

Later hoor ik dat alle vergaderingen onder schooltijd plaatsvinden omdat het personeel niet na schooltijd wil vergaderen.

Ik heb nog een paar kinderen lesgegeven en tegen één uur ging ik met hoofdpijn naar huis.

Zomaar een dag maar….een nare dag!

Zo mijn eerste werkweek zit erop.
En…vanaf dinsdag was het een prima week. Elke dag heb ik lesgegeven aan 18 kinderen, 2 aan 2 een half uur engels.
Het alfabeth leren, woordjes aanleren, dictee en lezen. De meeste kinderen kennen na de week het alfabeth prima, elke dag komen er nieuwe flitswoorden bij, en dat gaat ook goed. De letters kunnen ze goed schrijven. Nu wil ik volgende week elke dag een kort dicteetje geven en lezen…….
Ze zijn leergierig en als ik de woordkaartjes pak zeggen ze, net als de kinderen in Eelen en Rhaan en omstreken: yes!

Vandaag zijn er wat foto’s gemaakt. Ik zal er een paar laten zien.

Tegen twaalf uur krijgen de kinderen allemaal een warme maaltijd en meestal krijgen ze een appel of ander fruit wanneer ze naar huis gaan.

Natuurlijk wassen ze zelf af. Eén kind heeft de beurt. Ze gooit alle borden en lepels, zo’n 40 per klas  denk ik, in een emmer met een beetje water, poedelt een beetje en stapelt alles weer op voor de volgende dag.

Ook heb ik iets nieuws geleerd, niet geleerd maar…gedaan.
Veel mensen nemen hier hun overgebleven eten mee en geven dat aan de mensen die elke dag bij de stoplichten staan te wachten en kijken of ze nog iets krijgen. Eergisteren hadden we flink wat over van de spaghetti en de rijst. Ik heb het in een plastic zakje gedaan en meegenomen in de auto. Op weg naar school bij een druk kruispunt met stoplichten stonden we even stil, ik heb een keer getoeterd en daar kwamen de mannen al aan. Raam open, eten afgeven en doorrijden.

Wat vreselijk dat dat moet…of…dat dat op prijs gesteld wordt. Ik zie het veel mensen doen.
Nooit iets wegdoen, na het eten in een restaurant een doggybag vragen en bij een kruispunt of op de parkeerplaats weggeven.
Ja…ook dat is Afrika

Maandag was mijn eerste schooldag.

De kinderen stonden heel lang op het plein in rijen en er werd van alles gezegd en gedaan. Ik was binnen dus ik heb het niet kunnen volgen. Dat was het maandagochtend ritueel. Duurde van goed 8 uur tot bijna negen uur.

Daarna begon  de dag ook heel anders dan afgesproken was. Een leerkracht moest naar haar moeder die in het ziekenhuis lag daarom kon ze niet op school komen. Ik kreeg een deel van haar klas en moest maar iets doen tot de pauze, daarna kreeg ik het andere deel.

Tja…wat doen je dan: vertellen, eerst iets over mezelf, dan de beurt aan de kinderen om iets te vertellen. Toen ben ik gaan lezen, voorlezen, paar liedjes gezongen en aangeleerd: hoofd, schouders, knie en tenen. Ik wou de kinderen iets laten opschrijven maar ze hadden geen pen of potlood. Sommige kinderen hadden een stompje potlood in hun zak. Toen ik aan een andere juf vroeg waar de pennen waren zei ze dat ze die zelf van huis moesten meenemen….tja, dan weet je het wel. Dat werd niks.

Vandaag, dinsdag heb ik kunnen doen waarvoor ik gekomen ben: kinderen leren lezen en schrijven. Ik ben begonnen met twee kinderen een half uur enz. Dat is me prima bevallen. Ze staan allemaal aan het begin van hun engelse taalontwikkeling. Het verschil is nog niet heel erg groot tussen de leerlingen. Dit was een leuke dag. Ik hoop dat dit een beetje doorgaat maar…in Afrika weet je het nooit zeggen kenners.

Een ander avontuur vandaag was het tanken. Ik heb mijn huurauto vol laten gooien, ja…letterlijk. Je doet nl. niks zelf. Alles wordt voor je gedaan. En natuurlijk ramen wassen en meestal ook nog water en olie bekijken maar dat hoefde niet omdat ik een huurauto had. Ik herinner me nog dat dat bij ons vroeger ook gedaan werd: ramen wassen……

De zondag is hier echt de dag van de kerk. Ik heb het idee dat iedereen naar de kerk gaat. Vanmorgen om acht uur werden we opgehaald door Jacco, directeur van Ready4life. Hij rijdt in een busje en kan dan overal mensen ophalen, ook uit de township hier dichtbij.

Toen we terrein opreden stonden er al heel veel auto’s en jongens regelen het verkeer. Binnen kopen we eerst heerlijke koffie met iets lekkers erbij.

Om negen uur begint de dienst, eerst een half uur staande zingen met de band, grote schermen.
Dan een soort preek, toespraak van een half uur met veel geroep en geklap en gelach want het is een leuke toespraak: veel “amen” geroep . Op dit moment, zes uur, zit de kerk waarschijnlijk nog voller, en dan gaat het om een paar duizend mensen, jongeren. ’s Avonds gaan alle studenten van de universiteit naar deze kerk. In het gebouw zijn allerlei zalen voor andere activiteiten, sport, fitness, biljarten, studiekringen. Elke avond staat het gebouw bol van de activiteiten.

Na de middag hebben we gewandeld bij de zee. Lekker weer, 29 graden, veel mensen.

Tegen het einde van de middag heb ik nog een paar foto’s gemaakt. Deze vond ik wel bijzonder, eigenlijk.