Tineke in Zuid - Afrika

Vandaag over precies twee weken ben ik, als alles goed gaat, weer terug in ons land. Ik kan nu al terugzien op een mooie, goede tijd hier, maar ’t is ook goed om weer naar huis te gaan en mijn gewone, wat is gewoon?, leven weer op te pakken.

Vandaag was weer een andere dag dan verwacht. Op school aangekomen merkte ik dat het anders was dan normaal.  Er liepen mensen bedrukt rond en vanuit de personeelskamer kwam net het team de gang op. De één huilde, de ander veegde de ogen af. Dat er iets ergs gebeurd was, was wel duidelijk. De directeur kwam naar me toe en vertelde dat  een lid van het team overleden was. Ze was al langere tijd ziek en nu was ze overleden. Les geven was er niet bij vandaag, niet voor de anderen, niet voor mij. Ik ben naar huis gegaan.

Nu iets over de afgelopen weken.

Voor het geld dat aan mij gegeven is door veel lieve mensen zijn goede doelen gezocht en …gevonden.
Op dit moment wordt de bus van Read4life opgeknapt. Deze week  heb ik eens even gekeken of het werk al af is. De bus zou deze maand  klaar zijn…..nog even tijd……maar……ik ben bang…..

 

Iets over school.
Vaak  staan er ’s morgens kinderen buiten voor het hek. Gistermorgen stonden er wel heel veel: zo’n vijftig, schat ik.
Tja, ze waren te laat en dan moeten ze wachten tot ze binnen worden gelaten. Soms duurt dat wel een uur. Voordat ze naar binnen mogen is er eerst een gesprek, vaak heftig gesprek waarbij de handen van de concierge of een andere teacher wel heel los zitten.
Het is voor mij dan heel moeilijk om niet demonstratief en afkeurend toe te kijken……..

Volgende week donderdag is mijn laatste schooldag. Als afscheid heb ik voor de drie groepen waaruit ik elke dag kinderen ophaal om les te geven, een cadeautje gemaakt. In die groepen zitten totaal 116 kinderen.  Zoveel cadeautjes zijn er dus nodig en deze staan nu klaar in de wasmand.  116 zakjes met een paar pennen erin en iets lekkers.
Alleen de kinderen iets geven met wie ik elke dag werk, is zo sneu…dus dan maar de hele groep.
Hopelijk vinden ze het leuk.

 

Als afscheid wil ik van de giften mij toevertrouwd ook de school iets geven. Het liefst iets voor buiten op het plein. Allerlei dingen heb ik al geopperd maar alles wordt afgeraden omdat het risico van diefstal of vernieling te groot zou zijn…..
Vorige week heb ik voorgesteld een paar z.g. picknickbanken te schenken. De directeur vond het een goed idee. Hij zou informeren en mij een prijsopgave doen. Tot nu toe is hij nog niet met iets gekomen.  Vandaag zei hij dat hij dat maandag zou geven.

Ik hoop het maar anders is de tijd voorbij. Moeilijk te begrijpen dat ze zoiets niet met beide handen aangrijpen…..

Dan nog even een foto van Janny en mij.
Zoals we hier min of meer regelmatig doen,  zitten we achter een lekker kopje cappuccino met iets erbij…hmmmm….
Voor mij blijft dat toch altijd een traktatie.

 

Vandaag ben ik thuis. Eigenlijk zou ik gewoon op school moeten zijn maar wegens een bronchitis blijf ik twee dagen thuis.
Gistermorgen ben ik naar de dokter geweest omdat ik al een tijd aan het hoesten ben, hoofdpijn en nog een paar andere vervelende, en vooral in het oog-springende kwaaltjes heb.

Ik kreeg verschillende medicijnen: een antibioticum, nog iets voor het hoofd en de neus en nog een smeerseltje voor op de neus. Men zegt dat hier meteen een paardenmiddel toegepast wordt…nou van mij mag het voor deze keer.

Ik zou het jammer vinden wanneer mijn laatste weken hier vergald worden door allerlei kwaaltjes.

Nu eerst iets over het geld wat ik van verschillende familieleden en anderen gekregen heb om hier te besteden. Allereerst heb ik al heel wat geld besteed aan spelletjes en opbergbakjes voor de spelletjes. Deze spelletjes gaan elke dag  in een kist mee naar school. Omdat er in de toekomst op meer scholen gewerkt gaat worden moeten er weer nieuwe kisten samengesteld worden. Ik ga aan het eind van deze week op pad met twee stagiaires om dingen aan te schaffen.

Jason en Reagan aan het puzzelen.

Ook gaat een flink deel naar het opknappen van de bus van Ready4life. De bus wordt dagelijks gebruikt om mensen naar de townships te brengen en andere ritjes voor het werk hier. De bus is oud en verroest maar kan nog prima opgeknapt worden. Hij staat nu bij de garage. Een andere stagiaire die ook wat geld mee heeft gekregen en ik, met geld van anderen,  gaan de kosten betalen. De kosten zullen ongeveer 1100,00 euro bedragen.
Ik denk dat dit een goede bestemming is voor een deel van het geld. Volgende week ga ik met de directeur van school aan de praat over een donatie aan school, te  besteden aan iets tastbaars. Ik wil zelf graag iets voor buiten op het plein geven, maar…..we wachten af.

Als je dit leest en je denkt: goh, hiervoor wil ik ook wel iets geven dan kan dat natuurlijk……….stuur maar een berichtje en je krijgt een rekeningnummer….
Alles wordt hier goed besteed, dat is wel duidelijk.

Vorige week kregen de meisjes van een jaar of twaalf een prikje tegen baarmoederhalskanker. Ze hadden een brief mee naar huis gekregen waarop de ouders toestemming moesten geven voor de injectie. Verschillende formulieren werden wel mee teruggenomen door de kinderen maar waren niet ingevuld. De juf vulde deze dan maar in omdat de ouders het formulier niet konden lezen.
De verpleegkundige deed het heel lief en leuk. Ze zei tegen de kinderen dat ze haar een dikke knuffel moesten geven en dat dan het prikje lang niet zo’n pijn zou doen. Zo gebeurde het ook. Elk kind kwam naar voren en gaf de zuster een dikke knuffel terwijl een andere zuster ondertussen een prik gaf. Ik vond dit heel mooi bedacht en…het werkt vast en zeker……
Vol spanning wachten de meisjes af. Arm bloot, klaar voor de prik…

 

 

Hoewel…dit meisje kijkt wel heel angstig maar …ik kan me daar alles bij voorstellen….

 

Dan nog even iets over de school die afgebroken werd. Ik schreef een paar weken geleden hierover. Nog elke dag wordt er gesloopt en gewerkt. Gisteren stond over de illegale afbraak van die school een stuk in de krant.
Er staat haast niets meer en het wordt volgens mij heel gevaarlijk om daar nog te brekkn. Je ziet in het krantenartikel ook de oorspronkelijke school.

 

 

 

 

’t Is nu maandagochtend 10 uur en ik ben alweer uren terug in P.E. De was hangt alweer aan de lijn.
Om 7 uur zat ik al in het vliegtuig. Mijn ontbijt op het vliegveld bestond uit een muffin met cappucino. Bij mijn aankomst in P.E. ging ik eerst naar de car-rental om de auto op te halen. Je gelooft het niet maar ik werd begroet met een enthousiast: hello, are you back already from Cape Town? Hieraan zie je hoe klein P.E. is…..of…..
Het waren mooie dagen in Kaapstad. We hebben veel gezien en waren van ’s morgens tot ’s avonds op pad.

Altona Lodge in Cape Town

Ik zal hier een kort verslag schrijven.
Vorige week dinsdag was mijn eerste dag. De auto stond klaar, weer dezelfde, nu moet ik het goed zeggen, chevrolet in grijs. Ik reed er zo in weg. De radio stond zelfs op dezelfde zender. Handig hoor!
Ik ben maar meteen naar mijn verblijf gereden. Prima te vinden, geen enkel probleem. Dat had ik zes weken geleden niet durven denken!

’s Middags ben ik meteen naar het centrum Waterfront gelopen. 20 minuten vanaf het verblijf. V en A Waterfront is een zeer modern nieuw centrum.Je waant je een beetje in een soort van pretpark.

 

De volgende dag heb ik een wandeling in een park gemaakt en daarna reed ik met de auto naar het centrum om het oudste gebouw van Zuid Afrika  het “castle of good hope” te bezoeken. Natuurlijk gebouwd voor een Nederlander: Jan van Riebeeck in 1679. Het kasteel was gedurende 150 jaar het hart van de regering van Zuid Afrika.

 

 

 

Lang geleden meegenomen vanuit Nederland. Hoop dat de tekst te lezen is.

Later op de middag ben ik naar het vliegveld gegaan om Jacomijn op te halen.

Jacomijn bracht een kaart voor me mee van Wence, mijn kleinzoon van zes die nu net in groep 3 zit en dus schrijven kan.
Prachtig, of niet dan?

 

De volgende dag, donderdag, gingen we naar Stellenbos. Een prachtige plaats waar het weer niet al te denderend was. Beetje regen en koude wind.

 

 

Stellenbos is gesticht door de Nederlander Simon van der Stel die ook Simonstown gesticht heeft en beide plaatsen vervolgens naar zichzelf noemde.
Stellenbos is een bezoek meer dan waard: wat een prachtig dorpsbeeld, alles wit.

’s Middags zijn we doorgereden naar Hermanus. Daar zouden walvissen te zien zijn. Jacomijn wou daar heel graag naar toe en ik natuurlijk ook.
Onderweg even aangelegd bij Betty’s bay om de penguins te bewonderen.

 

Toen we na een lange tocht in Hermanus aankwamen zagen we veel mensen bij de kust met fototoestellen. Dat kon maar één ding betekenen: walvissen.
We gingen bij de anderen staan en hoorden al gauw dat er walvissen gespot waren. Geduld! Ja hoor, na ongeveer een half uur zag ik iets in het water….walvis? Ja! Het was er één. Later zagen we er meer.

 

Vrijdag: Robbeneiland.
Om half negen meldden we ons bij de boot. Drie kwartier varen voor je er bent.
We werden in een bus rondgereden over het eiland.
Als laatste bezochten we de gevangenis waar we rondgeleid werden door een ex-gevangene. Natuurlijk wierpen we een blik in de cel van Mandela. Indrukwekkend.

’s Middags kochten we een kaartje voor twee dagen met de hop on hop off-bus,  inbegrepen een kaartje voor de Tafelberg. Dat werkt voortreffelijk. We konden bijna zo doorlopen de kabelbaan in. In één bak kunnen zo’n 65 mensen tegelijk naar boven…dus dat gaat snel. De mensen die nog een kaartje moesten kopen hadden een wachttijd van zo’n 2 uur. Vreselijk.
Het weer was helder dus we hadden een prachtig uitzicht over de stad.

 

Die avond hebben we gegeten bij het Afrika café. Je hoeft niet na te denken over je bestelling want je krijgt allemaal hetzelfde. En, als je zo verwend bent dat je elke dag in een restaurant eet dan is dat wel heel fijn, niet nadenken en toch lekker eten.

 

 

Vrijdag: weer een dag met de bus door de stad. Nu hebben we ook een wandeling gemaakt door de oude stad. Cape Town heeft een prachtig centrum: mooie parken, aangelegd door Nederlanders, mooie regeringsgebouwen….ook minder mooie dingen zoals de geschiedenis van district six.  Een zwarte wijk die door de regering wit werd verklaard en dus ontruimd moest worden. Dit gebeurde in de zestiger jaren. Een dramatische gebeurtenis voor de stad. Er is een museum ingericht om de herinnering aan die wijk en die gebeurtenis levendig te houden.

 

De zondag vond ik wel een hoogtepunt van deze dagen: Kaap de Goede hoop.
De historische plek ligt in een natuurreservaat. Het werd een prachtige tocht maar er moest ook gewerkt worden….de lange klim- wandeling naar de vuurtoren. Als je de hele dag in de auto zit is dat best goed, natuurlijk….niks te klagen…..Dit punt heet Cape point.

Daarna naar de plek: Kaap de goede hoop. Een historische plek. Er zijn op deze plek door de jaren heen ook veel schepen vergaan. Ik kan me er alles bij voorstellen want het waait er ontzettend.
Port Elizabeth wordt de Windy City genoemd maar het is hier windstil vergeleken met kaapstad en kaap de goede hoop.

Dit is een beknopt verslag van de dagen in Kaapstad: geweldig de moeite waard!

 

 

 

 

 

Het is kwart over elf en ik zit alweer in mijn favoriete coffeeshop aan de website te werken. Eigenlijk zou ik tot één uur naar school moeten maar, zoals deze hele week al gebeurt, ik ben klaar.
Toen ik dinsdag op school kwam, na het weekend baviaanskloof, waren er nauwelijks kinderen. In de eerste klas waar ik kwam zaten maar twee kinderen van de 35. De juf vertelde dat het door de regen kwam. Het regende vreselijk en alle shacks, krotten,  are flooded,  lopen vol water. De mensen voelen zich ellendig en gaan de hele dag in bed liggen, ook de kinderen. School is dan niet belangrijk.
Ook al omdat het volgende week vakantie is. De juf vertelde dat ze niet verwachtte dat de kinderen nog naar school zouden komen deze week. Dat is ook gebleken. Vandaag had ik maar één kind van de 18. Ik heb met andere kinderen spelletjes gedaan. Om tien uur kregen ze de warme maaltijd en daarna konden ze naar huis…en ik ook….en…morgen is het al vakantie.

Ik heb dus niet gespijbeld………

Ik wil vandaag nog iets anders vertellen.
Elke dag rijd ik over de grote weg naar Bethelsdorp, de township waar de Kleinscool staat.
Bij het laatste stoplicht voor ik de township inrijd staat een lege school. Heel goed gebouw, zonder ramen maar in prima staat, leek mij.  Op een dag zei Jaap, mijn medereiziger: hee… er zitten mannen op het dak. Ze halen de dakpannen eraf. Ja hoor. We zagen mannen met kruiwagens de township inlopen, regelrecht naar hun eigen shack.
De volgende dag waren ze met de laatste pannen bezig. Weer een dag later gingen de houten spalken en spanten eraf. En zo ging het door. Toen we vanuit Baviaanskloof er langs reden waren we benieuwd hoe de school eruit zou zien.

Werkelijk, je kon nauwelijks meer zien dat het twee verdiepingen hoog was geweest. Alles wat hout was, was weggebroken en ik dacht dat de rest wel zou blijven staan……maar nee hoor… vanmorgen waren er hele gevels verdwenen. Dus de stenen kunnen ze ook gebruiken……Kruiwagens worden volgeladen en ik denk dat heel veel krotten de komende tijd een uitbouw krijgen, of extra schuur. Ik neem aan dat de rotzooi tot in eeuwigheid blijft liggen.

Maar…..

Er is ook heel goed nieuws: De plastic troep wordt opgeruimd.
Overal zijn mannen en vrouwen bezig met prikkers om de rommel uit bosjes en langs de wegen te verwijderen. Grote vrachtwagens rijden vol met plastic zakken. Het knapt allemaal zienderogen op. Misschien wordt dat altijd wel gedaan in het voorjaar.
Want…ik hoop werkelijk dat het voorjaar nu begint want het was hier erg koud. De afgelopen twee nachten heb ik een kruik in bed gehad.

Volgende week ga ik naar Cape Town. Jacomijn komt op bezoek en daar verheug ik me geweldig op.

Mijn huurauto laat ik achter op het vliegveld en in Kaapstad staat precies dezelfde auto voor me klaar en als ik op maandag terugkom staat mijn eigen citroen in Port Elizabeth weer te wachten……Wat een luxe……

 

Nog even een bekend gebouw van Port Elizabeth: het stadion van de wereldkampioenschappen voetbal een aantal jaren geleden. Ik kom er elke dag in de buurt maar gisteren reed ik er bijna tegenaan omdat ik wegens het water een andere weg had genomen. Jullie herkennen dit gebouw vast nog wel.

Dan nog een laatste foto. Elke dag zie ik moeders met een kind op de rug. Nog nooit was ik in de gelegenheid er een foto van te maken, tot gisteren. Toen zag ik deze moeder met haar kind. Ik vroeg of ik een foto van haar mocht maken. Ze vond het prima en ging er echt voor poseren. Prachtig plaatje, of niet dan ?