Tineke in Zuid - Afrika

Het is kwart over elf en ik zit alweer in mijn favoriete coffeeshop aan de website te werken. Eigenlijk zou ik tot één uur naar school moeten maar, zoals deze hele week al gebeurt, ik ben klaar.
Toen ik dinsdag op school kwam, na het weekend baviaanskloof, waren er nauwelijks kinderen. In de eerste klas waar ik kwam zaten maar twee kinderen van de 35. De juf vertelde dat het door de regen kwam. Het regende vreselijk en alle shacks, krotten,  are flooded,  lopen vol water. De mensen voelen zich ellendig en gaan de hele dag in bed liggen, ook de kinderen. School is dan niet belangrijk.
Ook al omdat het volgende week vakantie is. De juf vertelde dat ze niet verwachtte dat de kinderen nog naar school zouden komen deze week. Dat is ook gebleken. Vandaag had ik maar één kind van de 18. Ik heb met andere kinderen spelletjes gedaan. Om tien uur kregen ze de warme maaltijd en daarna konden ze naar huis…en ik ook….en…morgen is het al vakantie.

Ik heb dus niet gespijbeld………

Ik wil vandaag nog iets anders vertellen.
Elke dag rijd ik over de grote weg naar Bethelsdorp, de township waar de Kleinscool staat.
Bij het laatste stoplicht voor ik de township inrijd staat een lege school. Heel goed gebouw, zonder ramen maar in prima staat, leek mij.  Op een dag zei Jaap, mijn medereiziger: hee… er zitten mannen op het dak. Ze halen de dakpannen eraf. Ja hoor. We zagen mannen met kruiwagens de township inlopen, regelrecht naar hun eigen shack.
De volgende dag waren ze met de laatste pannen bezig. Weer een dag later gingen de houten spalken en spanten eraf. En zo ging het door. Toen we vanuit Baviaanskloof er langs reden waren we benieuwd hoe de school eruit zou zien.

Werkelijk, je kon nauwelijks meer zien dat het twee verdiepingen hoog was geweest. Alles wat hout was, was weggebroken en ik dacht dat de rest wel zou blijven staan……maar nee hoor… vanmorgen waren er hele gevels verdwenen. Dus de stenen kunnen ze ook gebruiken……Kruiwagens worden volgeladen en ik denk dat heel veel krotten de komende tijd een uitbouw krijgen, of extra schuur. Ik neem aan dat de rotzooi tot in eeuwigheid blijft liggen.

Maar…..

Er is ook heel goed nieuws: De plastic troep wordt opgeruimd.
Overal zijn mannen en vrouwen bezig met prikkers om de rommel uit bosjes en langs de wegen te verwijderen. Grote vrachtwagens rijden vol met plastic zakken. Het knapt allemaal zienderogen op. Misschien wordt dat altijd wel gedaan in het voorjaar.
Want…ik hoop werkelijk dat het voorjaar nu begint want het was hier erg koud. De afgelopen twee nachten heb ik een kruik in bed gehad.

Volgende week ga ik naar Cape Town. Jacomijn komt op bezoek en daar verheug ik me geweldig op.

Mijn huurauto laat ik achter op het vliegveld en in Kaapstad staat precies dezelfde auto voor me klaar en als ik op maandag terugkom staat mijn eigen citroen in Port Elizabeth weer te wachten……Wat een luxe……

Nog even een bekend gebouw van Port Elizabeth: het stadion van de wereldkampioenschappen voetbal een aantal jaren geleden. Ik kom er elke dag in de buurt maar gisteren reed ik er bijna tegenaan omdat ik wegens het water een andere weg had genomen. Jullie herkennen dit gebouw vast nog wel.

Dan nog een laatste foto. Elke dag zie ik moeders met een kind op de rug. Nog nooit was ik in de gelegenheid er een foto van te maken, tot gisteren. Toen zag ik deze moeder met haar kind. Ik vroeg of ik een foto van haar mocht maken. Ze vond het prima en ging er echt voor poseren. Prachtig plaatje, of niet dan ?

Het was werkelijk een avontuur de tocht door de Baviaanskloof.
De reis door de kloof was bijzonder en de verblijven waren heel apart.

Natuurlijk zagen we direct bavianen maar die zijn zo schuw dat ze meteen de bush ingaan wanneer ze een auto zien. Gelukkig heb ik er een paar op de foto kunnen zetten.

We deden de tocht met z’n vieren: Erica en Jaap, allebei vrijwilligers in P.E. en Marieke die het bakkie bestuurde: Een zware four -wheel- drive car. Marieke woont al jaren hier en heeft Ready4life opgericht. Ze doet nu allerlei andere dingen waaronder  tochten met liefhebbers door de kloof. Wat een onderneming.

Rechts Marieke, links Erica. Het huisje is tegen een rotswand gebouwd die je nog iets kunt zien op de achtergrond.

Na de tocht van Port Elizabeth naar Willowmore, 325 km, hadden we rustig de tijd om naar onze eerste verblijfplaats te rijden aan het begin van de kloof. De grotwoning. Deze was mooier dan ik verwacht had. Het weer was prima en we hadden voldoende hout bij ons voor het vuur. Mijn auto stond drie dagen in Willowmore voor het politiebureau. Ik had de agenten gevraagd of ze een beetje op mijn auto wilden letten. Gelukkig, dat is gelukt.

’s Morgens kom ik de trap af van mijn bovenverdieping waar ik probeerde een nacht te slapen. Maar ja……zoals ik gewend ben lag ik te luisteren en te waken.

De volgende dag gingen we echt de kloof in. Een tocht van 5 uur over smalle, slechte wegen en langs gevaarlijke ravijnen. Je mag daar ook alleen maar met een bakkie rijden. De natuur is overweldigend en eigenlijk niet goed te fotograferen.

Na een rit van vijf uur kwamen we aan het einde van de kloof. Hier overnachtten we in een soort vakantiehuisje. Vuur aan, gietijzeren potje op het vuur met van alles erin: ’n pottie, zoals ze hier zeggen. Heerlijk gegeten en op tijd naar bed. Het regende al en we maakten ons wel een beetje zorgen over de terugreis. De hele nacht regende het en de volgende morgen hebben we besloten dat we niet door de kloof weer terugkonden. We gingen eromheen.
Ook weer een tocht van uren. Maar de moeite waard omdat we door een heel ander rijker gebied reden.

’s Avonds kwamen we weer terug bij het begin van de kloof waar we gingen overnachten in een boomhut: een treehouse. Een geweldig gebouwde hut in een boom. Alles erop en eraan, slaapkamers, keuken, kamer , houtkachel. Douche en wc buiten….en het regende en regende maar. Een heel aparte ervaring om buiten in de regen op de w.c. te gaan. Er was ook geen paraplu o.i.d. Maar het was bijzonder. Heel jammer van de regen. We hebben die avond bij eigenaar Jan gegeten.

Het oneindige landschap van Afrika. Honderden kilometers rijden en dan maar een paar auto’s tegenkomen. Dat is apart en geweldig.

Dit weekend gaan we een bezoek brengen aan de baviaanskloof. Het ligt op een afstand van 330 km van hier. Dus dat is een heel eind. We vertrekken waarschijnlijk vrijdagochtend vroeg en komen misschien zondag en anders maandag terug.

We zijn daar verstoken van internet dus ik ben een paar dagen onzichtbaar.

Volgende week komt er een verslag….als alles goed gaat….

Gisteren zijn we met z’n drieën, Erica, Jaap en ik, op safari geweest in het park Schotia.
We vonden het een geweldige ervaring. Je wordt in terreinwagens rondgereden en komt op de kleinste paden en tussen struiken.We hebben veel wild gezien. Het begon meteen al met wee neushoorn die beide hun hoorn niet meer hadden. Die waren er door stropers afgezaagd.

Ik laat hier alleen de meest bijzondere dieren zien.
De giraffen vonden we echt een plaatje. Wat mooi om te zien hoe ze van de toppen van de bomen eten.

Daarna de leeuwen, die,  eerlijk is eerlijk, wel op een apart terrein liepen. Ze zaten echt tegen de auto aan. Doodstil zaten we in de auto.

De leeuwen staan verkeerd maar…..alla

Na de safari kregen we een flinke maaltijd met een lekker glaasje wijn. Daarna zaten we bij het open vuur, heerlijk warm. Eén van de chauffeurs/gidsen had een gitaar bij zich….en doar gung ’t hen. Geweldige sfeer. Op de terugweg in het donker zagen we in het licht van de flinke zaklantaarn/ schijnwerper nog twee nijlpaarden lopen die uit het water waren gekomen waar we ze ’s middags nog in hadden zien liggen.

Een geweldige dag

Afgelopen zondag zijn we met een gezin uit de township naar het strand geweest. Wat een feest. Ik zal even een paar foto’s laten zien.

genieten van het zand.

    Deze week ben ik met collega Jaap op bezoek geweest in het Missionvale Carecentre. Daar werkt Erica als vrijwilliger. Erica heb ik hier leren kennen. Ze heeft ons een rondleiding gegeven. Het centrum is opgericht door een non uit Ierland. Het wordt nog steeds door de kerk uit Ierland gesteund. Het is een sfeervolle omgeving. Tuintjes, bomen, groen. Er is een naaiatelier waar vrouwen allerlei dingen maken en verkopen. Op het terrein is ook een groentetuin. Dat is wel bijzonder want je ziet nergens tuinen of groentetuinen in de townships. Ook worden er wekelijks voedselpakketten e.d. uitgedeeld. Dagelijks zitten daar tientallen mensen gewoon te wachten, wachten, wachten….  

Rondom het centrum staan deze “huisjes”

Gisteravond moesten, konden we naar een Gala-avond: fundrising voor een school. We hadden ons best gedaan er keurig “gala-achtig” uit te zien. Mijn kleren waren geleend….op mijn ondergoed na…… De mensen die we daar zagen behoorden tot de upperclass,…dat was wel te zien aan de japonnen van de dames.

Tja…wat za’k dervan zeggn……