Tineke in Zuid - Afrika

Donderdag zou ik eigenlijk afscheid nemen maar alles liep weer anders, zoals hier wel vaker gebeurt.

’s Maandags zei Janny tegen me dat het misschien wel goed was om de volgende dag de cadeautjes mee te nemen naar school. Stel je voor dat er wat tussen komt dan zitten we met 120 cadeautjes opgescheept.
’t Leek mij een goed idee.

Dinsdags gingen alle cadeautjes in de auto mee naar school. Onderweg moest Dianne, mijn opvolgster, opgepikt worden. Gelukkig is er een opvolgster. Wat ben ik daar blij mee!

Wanneer de les afgelopen was met twee leerlingen gaf ik ze een cadeautje. Wat waren ze er blij mee. De meeste kinderen straalden.  Wanneer er zes kinderen aan de beurt waren geweest uit een groep gingen we met de zak vol cadeautjes naar de klas om alle kinderen een zakje te geven. Wat een feest.

Wat een geluk dat we dat dinsdag al gedaan hebben. Er werd verteld dat er de volgende dag waarschijnlijk maar een paar kinderen op school zouden komen omdat het Guy Fawkes day was. Ik geloof dat het omstreeks 1600 was dat er een aanslag in Engeland op het parlement werd verijdeld. Op die dag worden er vuren gebrand en vuurwerk afgestoken maar in de township gaat men nog een stapje verder. Ze besmeuren elkaar met modder en andere viezigheid. De juf vertelde dat het niet veilig was voor de kinderen om naar school te gaan.

Dat klopte. De volgende dag waren maar 80 van de 1100 leerlingen op school. Wat een geluk dat mijn cadeautjes al uitgedeeld waren.

’s Avonds werd er vuurwerk op een parkeerplaats bij het strand afgestoken. Iedereen komt in de eigen auto, zet die op de parkeerplaats en gaat naast de auto wat vuurwerk afsteken.

De bus, die nog steeds in de garage staat is bijna klaar. Morgen is hij echt klaar, werd vandaag gezegd.
Morgen ga ik even met mijn eigen auto naar die garage omdat ik vandaag een kleine aanrijding heb gehad, helaas.
Het ging al weken, maanden goed, gelukkig maar vandaag op de laatste dag richting school gebeurde het toch. Ik wou optrekken omdat het groen was maar op dat moment reed er iemand door rood en schampte mijn auto . De auto aan de kant, nee gewoon op de rijbaan want er was geen kant en kijken waar die auto was. Ja, hij stopte. Ik er op af. De man kwam ak uit de auto. Een chinees. Hij liep met me mee naar de auto en veegde een beetje over de beschadiging. Het bleek mee te vallen maar wel een paar stukje waar de lak af was. De man sprak geen woord Engels maar gaf me wel zijn paspoort zodat ik alles kon noteren, ook zijn telefoonnummer. Dan moet het goed zijn dacht ik. We zijn doorgereden naar de memorialservice waarover ik in het volgende bericht zal schrijven

De auto glimt al als een spiegel.

Nog een nieuwtje. Janny is begonnen met een berenproject samen met Lulu. Lulu woont in een township en samen hebben ze bedacht dat ze kerstcadeautjes willen maken voor kinderen die het nodig hebben. Vanaf dat ze de plannen maakten is Lulu aan het breien geslagen en in een paar weken tijd heeft ze bijna twintig beren gebreid. Nu wil Lulu bij alle beren nog een dekentje maken.

Het is geweldig. Omdat het zo’n goed project is, heb ik een mooi bedrag geschonken van het geld dat mij toevertrouwd is.