Maandag:
het begin van een nieuwe schoolweek. Opgewekt ga ik naar school. Ik leg mijn spullen klaar en de gegevens van “mijn” kinderen, daarna haal ik de eerste twee leerlingen op. Ze hebben er zin. We gaan aan de slag met het oefenen van de letters van het alfabet, daarna zijn de woordjes aan de beurt. Het loopt prima. We pakken de boekjes om te gaan lezen maar dan komt de juf binnen. De kinderen moeten mee omdat ze een toets hebben. De hele school heeft een uur nodig om een toets te maken. Om tien uur komen ze terug, belooft de juf.
Ik loop een beetje rond en kom zo het uur door. Tien over tien komt de directeur binnen in mijn kamer. Hij schrikt wanneer hij mij ziet zitten. Ik zit nl in de personeelskamer. Hij zegt dat hij daar graag even wil vergaderen met het team. Ik vraag of ik erbij mag zitten. Dat is prima. Dan komen langzamerhand de teamleden binnen druppelen. Een paar vrouwen komen al dansend en zingend binnen, een prachtig gezicht. Ik wist niet dat het team zo groot was, ik tel 26 mensen. De meesten heb ik nog nooit gezien. In de personeelskamer waar ik elke dag zit komen ze nooit…tenminste….
De vergadering begint. Op een gegeven moment wordt er gezegd dat er iemand voor mij is. Ik zie Avril van Ready4life met vier meisjes, nieuwe stagiaires. Ze willen graag even iets van de school zien en kijken wanneer ik bezig ben. We wachten. Ondertussen lopen de kinderen buiten. 900 kinderen op een klein plein, en, zonder toezicht. Alleen de concierge staat bij de deur te wachten. Wanneer er een paar kinderen met een huilend kind bij hem komen schreeuwt hij dat ze op moeten hoepelen. Hij wil er niks mee te maken hebben.
Wat een vreselijk gezicht. Ik word er akelig van. Ik zie vechtende kinderen, scheldende kinderen, pestende kinderen.
Als ik naar buiten ga, ben ik meteen omringd door tientallen kinderen. We gaan een liedje zingen. Hoofd, schouders, knieën tenen…..terwijl veel kinderen meedoen duwen anderen tegen onze groep aan. Wat een bende!
Ik kan er niks mee en ga weer naar binnen. Kwart over elf komen de mensen uit de personeelskamer.
Ik zeg tegen de directeur dat ik het vreselijk vind dat al die kinderen zomaar zonder toezicht buiten lopen. Hij zegt dat hij het helemaal met me eens is maar dat het niet anders kan.
Later hoor ik dat alle vergaderingen onder schooltijd plaatsvinden omdat het personeel niet na schooltijd wil vergaderen.
Ik heb nog een paar kinderen lesgegeven en tegen één uur ging ik met hoofdpijn naar huis.
Zomaar een dag maar….een nare dag!
19 september 2014 at 12:45
Lastig hoor om te zien hoe het er toe gaat en eigenlijk niets eraan te kunnen doen.
Sterkte verder, er zal vast iets goeds uitkomen!!
Groeten, Margreet
19 september 2014 at 13:10
Margreet, dank voor je reactie. Gelukkig is dit pas mijn eerste nare ervaring…..We wachten af….
Tineke
19 september 2014 at 21:15
Ja dat zijn wel nare situaties waarin je machteloos bent. Jammer dat ze niet gewoon na schooltijd vergaderen….
19 september 2014 at 21:22
Ja, dat is wel raar, vind ik. Ik denk dat dit nog wel vaker zal gebeuren..ze zullen toch wel eens vaker vergaderen. Ik zit te denken over meer spelmateriaal voor buiten spelen te kopen…..overleggen….
20 september 2014 at 21:26
Als ik wat mee kan nemen moet je het mij op tijd zeggen he? Is geen probleem!
21 september 2014 at 00:19
Hallo Tineke,
Wat een ‘belevenissen’: mooi, dankbaar, moeilijk en zo anders dan dat wij in ons veilige kikkerlandje gewend zijn.
Lijkt me een zeer indrukwekkend verblijf in vele opzichten!
Gr Robbert
21 september 2014 at 10:00
Hallo Robbert
Leuk dat je op mijn site gekeken hebt en gelezen, natuurlijk. Ja ’t is hier allemaal anders. Nare dingen maar gelukkig ook heel leuke dingen. Gisteren weer op safari geweest. Ga ik vandaag weer iets over schrijven.
Allemaal de groeten daar.
Tineke
21 september 2014 at 14:31
Hallo Tineke,
Wat een bijzondere belevenissen, soms ook schrijnend zeg.
Ik wens je nog goede weken toe, veel succes.
Groeten, Ina
21 september 2014 at 17:42
Ha Ina.
Leuk dat ik een reactie van je krijg. Ja…zeg dat wel. Leuke dingen maar ook nare dingen. De tegenstellingen zijn hier heel groot.
Dank voor je reactie
groetjes , Tineke