Tineke in Zuid - Afrika

Hallo allemaal

Het is woensdag.

Afgelopen vrijdag ben ik, na een geweldige vakantie door het noorden en oosten van Zuid-Afrika, in Port Elisabeth aangekomen.

De twee weken in het noorden waren aangenaam koel, voor het reizen.

In Port Elisabeth overviel ons meteen de warmte.Wel een heerlijke warmte met een flinke wind erbij, zoals dat hier geloof ik altijd het geval is.

Toch is het nu weer een stuk koeler. Wel prettig.

Toen ik hier kwam hoorde ik diezelfde avond al, van Jacco die ons van het vliegveld haalde, dat de scholen weer staken.

Hetzelfde als vorig jaar. Toen werd er ook twee weken gestaakt vanwege te weinig leerkrachten voor de scholen in de townships. De scholen in de stad hebben dat probleem niet en die zijn gewoon begonnen, na de grote vakantie.

Ik hoor dat de situatie op de scholen in de townships nog slechter is dan vorig jaar. Leerkrachten worden niet vervangen waardoor de al veel te grote groepen bij elkaar in worden gezet en zo’n situatie is onwerkbaar. Denk maar aan meer dan vijftig kinderen in de klas…

Gelukkig is er voor mij wel iets anders te doen.

Ik ben gistermorgen, dinsdag, met twee meisjes, een stagiaire en een vrijwilligster, meegegaan naar de township, dicht bij mijn school.

Er is daar een gebouwtje waar iemand kinderen opvangt die bij huis lopen wegens de staking. We zouden daar met de kinderen kunnen spelen.

Je weet dan helemaal niet wat je te wachten staat.
Het was dus een kaal gebouw met enkele tuinstoelen. Wel drie verschillende kamers. Dat was handig. We hadden tekenspulletjes meegenomen en iedereen wou een tekening maken. Die konden we aan de muur hangen ter versiering.

We hadden ook een paar posters met tekeningen van je body. Ik heb met de kinderen de engelse woorden voor je lichaamsdelen geoefend.  Meteen maar met een liedje erbij: head, shoulders, knees and toes…enz.

Dat ging prima, maar ja….van negen tot twaalf met soms wel veertig kinderen in de leeftijd variërend van drie tot 13 jaar viel dat niet mee.

Op een gegeven moment begonnen de meisjes te dansen. Wat was dat mooi.

Eén meisje trommelde met stokjes op de leuning van de plastic stoel een geweldig ritme. Ik begrijp niet hoe ze dat kunnen. En de anderen dansten op dat ritme.

Ik zal hier een filmpje plaatsen om het te bekijken.

Ik heb alles ook al op facebook gezet maar aangezien niet iedereen facebook heeft zal ik het hier ook opzetten.

Helaas, de bestanden zijn te groot. Ik kan ze niet invoegen.

Je ziet dat de wanden er al mooier uitzien
.Even een blik op de shacks, krotten, waar de kinderen wonen.

Hier word je wel akelig van, of niet dan….

Vandaag, woensdag.

Omdat ik niet naar school kan, ben ik vandaag meegegaan met de studenten die zwemles geven. Ik ben hier uiteindelijk gekomen om te werken…

Badpak mee en T-shirt tegen het verbranden.
De kinderen krijgen deze week elke dag zwemles, eigenlijk moeten ze allemaal nog watervrij worden. Bij de één gaat het sneller dan bij de ander.

Ik heb geholpen bij de angstige kinderen.
Ook weer veel verschillende leeftijden door elkaar.
Eerst maar eens in het water. Het is erg leuk om te doen en morgen ga ik weer mee.

Eerst instructie van de teachers. Rechts staat Annet die namens R4L de leiding over dit project heeft.

eerst even in het pierenbadje…..

Anderen zijn sneller en gaan al gauw in het diepere bad.

Wat hebben deze kinderen een bijzondere week en wat hebben ze een plezier.

Hopelijk begint de school volgende week weer met normale lessen en kan ik dan daar iets over vertellen.

Allemaal alvast een fijn weekend

Beste mensen

Ja, het gaat toch nog een keer weer gebeuren.

Ik open deze website nu pas weer na een jaar.

Ik twijfelde: zal ik weer op de website schrijven….of toch niet….

Vooruit dan maar….

Morgen vertrekken we naar Zuid-Afrika.

We,  dat zijn o.a. mijn broer, zijn vriendin Annie, mijn zus Adrie, ik zelf en nog 5 anderen.

We gaan met Janny Meijerink mee op rondreis in de buurt van Johannesburg.

Morgenmiddag om 4 uur vliegen we. Eerst naar Londen en van daaruit naar Johannesburg. We hopen daar morgen om 8 uur gezond en wel te arriveren.
Meteen stappen we dan in de bus om aan de rondreis te beginnen. Dus een beetje slapen in het vliegtuig zou heel prettig zijn.
We wachten af, voor een beetje hulp heb ik deze keer een slaaptabletje bij me.

Ik hoop dat iedereen hier weer een berichtje van krijgt….

Ik moet er helemaal weer in komen….

We wachten af.

Ik hoop deze week nog een keer iets te vertellen.

tot dan

Tineke

Tja, dan is het zover. Er moet afscheid genomen worden. Niet meer van de Kleinskool maar nu  van lieve mensen die goede vrienden geworden zijn.
Afscheid nemen dat wordt in P E altijd met een etentje gedaan.van rechts naar links: Mawethu, Roos (die mijn plaats bij Janny ingenomen heeft) Jacco Wolters (ready4life) Janny, Nicoletta Emmens (woont nu ook in P E) en ik zei de gek.

De volgende dag om half drie zou ik vertrekken. Eerst ’s morgens mijn prachtige auto ingeleverd. Als ik aan een nieuwe auto toe ben……
Tegen één uur waren we op het vliegveld Janny en ik. Ook Jacco kwam nog om afscheid te nemen en Roos ook. Het was ontzettend warm.

Een uur later, tegen de tijd van vertek, werd het noodweer. We zaten in het schuddende vliegtuig. De piloot kondigde aan dat we even de ergste bui voorbij lieten gaan voor we het luchtruim verkozen.

Tien minuten later stegen we op, schudden…..

Hoog in de lucht zag ik flitsen langs het toestel trekken en hoorden we een geweldige klap. Iedereen begon een beetje zenuwachtig te giechelen. De stem van de gezagvoerder klonk meteen door het vliegtuig met de mededeling dat we niet ongerust hoefden te zijn en dat we in goede handen waren…..Maar ik realiseerde me meteen dat ze zoiets altijd zullen zeggen. Ik dacht aan het uitbreken van de tweede wereldoorlog toen werd er immers ook gezegd dat men rustig kon gaan slapen.
Maar het ging gelukkig allemaal goed.

Johannesburg…..Frankfurt in een overvol vliegtuig maar gelukkig heel rustig en stabiel. Omdat er in Frankfurt te weinig tijd was, waren de koffers te laat. Die zijn dus in een volgend vliegtuig naar Schiphol gevlogen maar ja….dat hoor je pas wanneer er geen koffers meer van de band rollen op Schiphol. Morgen wordt de koffer, overvol met cadeautjes, naar Hellendoorn gebracht.

En dan staat je dochter met je kleinzoon op Schiphol en zijn de anderen in Hellendoorn en is je huis versierd en schoongemaakt, de tuin gedaan, hangt er een prachtige foto aan het raam, liggen er welkomstkaarten van mensen,  staat er een prachtig boeket op tafel en wordt ’s middags het volgende boeket bezorgd.

Wat is thuiskomen toch prachtig. Wat heb ik veel redenen om dankbaar te zijn en…wat ben ik dat ook.

En zo is er een einde gekomen aan een verblijf in Zuid – Afrika. Een bijzondere periode in mijn leven. Wat heb ik veel gezien, veel moois maar ook veel ellende en moeilijkheden. Ik had het niet graag willen missen.

Ik heb met eigen ogen gezien dat het erg oneerlijk verdeeld is in de wereld en dat je daar zelf heel weinig aan kunt doen. Maar misschien….als we allemaal iets doen wordt het op den duur toch iets beter op deze aarde, en dan denk ik vooral aan de kinderen in de townships.

Ik wil graag iedereen bedanken die de moeite nam mijn verhalen te lezen en soms zelfs reageerden.
Wat doet het je goed wanneer je merkt dat er met je meegeleefd wordt.

Want…wat ben je in je eentje? Niks toch!

En de website? Ik heb geen idee wat ik er mee ga doen…..

De tijd zal het leren.

De laatste twee berichten over mijn verblijf in Zuid-Afrika worden geschreven terwijl ik al weer thuis ben.

Vorige week vrijdag zijn Janny en ik voor een paar dagen op vakantie gegaan.
Janny weet natuurlijk de mooiste plekjes te vinden en ik liet de route van onze reis graag aan haar over.

We trokken langs de kust richting het westen. De eerste dag kwamen we tot Wilderness. Daarvoor hadden we wel even Knysna gewinkeld. Even tussen haakjes: daar hebben we allebei hetzelfde jurkje, of blouse gekocht. Mijn eerste kledingstuk aangeschaft in Zuid- Afrika.
Foto gemaakt en naar mijn kinderen gestuurd, die eigenlijk niet snapten waarom ik die foto stuurde omdat ze niet zagen dat ik iets nieuws aanhad….tja…..of ze hebben er geen oog voor of ik heb altijd dezelfde kleren. Mijn kinderen vinden het laatste.

We reden door prachtig landschap en kwamen tegen het einde van de dag in Wilderness. De volgende dag richting  Calitzdorp. Daar moesten we op zoek naar een verblijf voor de eerste nacht. We kwamen bij een sprookjesachtige B&B. “Anna Sophia”   De vrouw des huizes, Moira, had letterlijk alles versierd. We bleven ons verbazen. Het zag er allemaal keurig verzorgd en ontzettend gezellig uit.

Op dit moment bloeit overal de Jacaranda uitbundig. De paarse kleur is zo bijzonder.

Daarna vertrokken we om de zevenweeks poort door te rijden. Wat een overweldigende natuur. De weg loopt tussen de hoogste bergen door. Je rijdt dus eigenlijk door een kloof.

’s Avonds aten we in die Dorpshuis. Ik had Boboti besteld, een heerlijk Afrikaans gerecht.

De volgende dag, zondag, wilden we weer een ander natuurwonder aanschouwen: de Meirinkspoort.   Voor we daar waren moest er natuurlijk eerst aangelegd worden in het plaatsje met de toepasselijke naam “De Rust”. Ook daar was alles versierd.

Ik zal even een foto van het kleinste kamertje laten zien. Ik zat daar met plezier een poosje.

Eigenlijk wordt dit verslag een opsomming van plaatsen en wegen. Niet zo interessant eigenlijk. Dat is gek want het waren geweldige dagen waarop we de mooiste natuurverschijnselen konden bewonderen.

Weet je wat: ik laat gewoon nog een paar foto’s zien. Verder kan ik alleen maar zeggen dat we leuke dagen hebben gehad, en…ja ….ik was in goed gezelschap,  dat is natuurlijk erg belangrijk als je met z’n tweeën bent. Ik hoop wel dat Janny ook in goed gezelschap was……

We zagen hier overal bavianen. Deze waren niet schuw terwijl ze in Baviaanskloof ontzettend schuw waren….Raar

Tijdens  lunchtime waren we in Prince Albert. Een prachtig plaatsje waar o.a. van oude bomen kunst gemaakt was. En dan die prachtige vuilnisbakken……

Terug gingen we  via de Swartbergpas. Ontzettend hoog. Machtig mooi. Dat woord zeg ik niet vaak maar nu is het heel toepasselijk.

De naam ben ik even kwijt maar dat laat iemand mij vast wel even weten….toch???

Overnachten in die Dorpshuis en de volgende dag richting Stormsriver. De hangbrug moet je gelopen hebben anders ben je niet in Stormsriver geweest…en… walvissen gezien.

En natuurlijk was ik weer heel warm gekleed.

’s Avonds naar Tsitsikamma Lodge, waar we een prachtig verblijf hadden.

En ook hier zijn de wevertjes weer druk met hun nest.

Dinsdagmiddag kwamen we weer in P E.

Toen, kwam het afscheid.

Memorial service

Nomathamsanga Freda “Babes” Nkontsoba

Vandaag zijn we naar de memorial service geweest van juf Babes van de Kleinskool.  Ze was vorige week overleden. Het was een herdenking door iedereen die bij de school betrokken was. De familie van de juf zou natuurlijk ook aanwezig zijn.
Om twaalf uur zou het beginnen. We waren even voor twaalf bij de kerk naast de school. De familie van de overledene was er nog niet.
Eén van de juffen ging op de verhoging staan en begon te zingen. Het even lied na het andere. Prachtig. Natuurlijk werd er meerstemmig gezongen door alle aanwezigen. Ook de kinderen van grade 6 en 7, zo’n 120 schat ik, zongen alles mee.

Inmiddels was het bijna 1 uur en de familie was er nog steeds niet. Toen zijn ze maar begonnen omdat het anders wel heel erg lang zou duren.

Uiteindelijk kwam de familie om kwart over één.

De teachers waren allemaal in rood-zwart gekleed. Rood was de lievelingskleur van de juf, madam Babes. Ze zagen er prachtig uit.

De polonaise- achtige dans door het team. Rode doeken hadden ze om of droegen ze mee.

Wat een indrukwekkende ceremonie. Natuurlijk de zang, maar ook de toespraken, de kaarsen, en je gelooft het niet, er werd een soort van polonaise gehouden.

Er werd hartelijk gelachen om goede en leuke herinneringen aan madam Babes.

Er was één heel emotioneel moment in de service.  Dat was het moment waarop de directeur letterlijk het boek van Madam Babes dicht deed. Er werd een mooi gouden lintje om een soort map gebonden. Alle collega’s stonden met brandende kaarsen voor in de kerk terwijl het boek  dicht gedaan werd. Mannen, vrouwen, kinderen, iedereen huilde. Indrukwekkend! Ontroerend!

De service duurde van twaalf uur tot kwart over drie. Al die tijd zaten de kinderen rustig. Er zat geen juf of meester tussen.  Hoe is het mogelijk…….
Bij ons is een uur al moeilijk, b.v. dankdag…..

Dit was mijn laatste dag op school.
Geen les maar iets heel bijzonders. Iets wat ik nooit meer mee zal maken.

’t Klinkt misschien raar maar ik ben blij dat ik er bij mocht zijn.