Tineke in Zuid - Afrika

Ja…het is er dan toch van gekomen.
Gisteren heb ik kennis gemaakt op een andere basisschool, ergens in de stad.
De school staat in een buurt waar ik nog nooit geweest ben en waarvan men je ook af zal raden daar ooit naar toe te gaan. Moeilijke zin.
Maar, ik werd er zo hartelijk ontvangen. Gisteren al en vandaag nog meer.
Het is een school met ongeveer 550 kinderen met een klein plein dat letterlijk zwart ziet van de kinderen. Het uniform is: grijze broek, witte blouse en donkerrode trui. Dat zijn dus ook de kleuren die over het plein vliegen.

De juf is zo blij met de hulp, dat merk ik aan alles. Ze hebben een plekje voor mij gemaakt in de voorraadruimte. Meisjes waren nog aan het vegen toen ik kwam. Een tafeltje in het midden met een prachtig donkerblauw kleedje erop: dat wordt mijn werkplek.
De juf had al een lijst gemaakt met leerlingen en die uitgeprint voor mij. Precies de tijden er bij: elk groepje van twee krijgt 25 minuten, dan 5 minuten om te wisselen. Ook de pauze is er in opgenomen.
Dat heb ik op mijn vorige school nog nooit meegemaakt.
Om half negen ben ik begonnen, en om half elf, toen ik zat te wachten op de volgende leerlingen, kwam er een meisje om te zeggen dat ik mee moest naar de personeelskamer omdat ik koffiepauze had.
In de personeelskamer werd ik hartelijk welkom geheten en mocht ik iets over mezelf vertellen. Het was erg leuk, en vooral vriendelijk. Een beter welkom had ik niet kunnen krijgen.
Als je dan weet dat ik op mijn vorige school nooit koffie of iets anders heb gekregen en dat ik daar niemand zag van het team. Iedereen zat altijd in z’n eigen lokaal.
Een wereld van verschil.

Wat ben ik blij dat ik daar twee weken mag werken. Ik heb nog geen foto’s gemaakt. Dat zal ik de komende dagen doen.

Nu nog iets over een andere ervaring.
Vrijdagochtend zijn we met een groep van Ready4life naar Vistarus geweest. Vistarus is een soort woongemeenschap waar mensen terecht kunnen die geen thuis hebben, verslaafden, daklozen, hele gezinnen.

Ik vond het heel indrukwekkend. Op dit moment wonen en werken er ongeveer 150 mensen. Er zouden 500 mensen kunnen wonen maar dan moeten er meer inkomsten zijn. Inkomsten worden verkregen  door dingen te verzamelen en te verkopen, een  soort kringloopwinkel. Plastic afval wordt verzameld, tempex wordt verzameld en omgevormd tot een ander product waarvan weer fotolijstjes gemaakt worden. Oud ijzer zag ik en nog veel meer. Hondenhokken worden getimmerd van afvalhout.

Er zijn strenge regels en iedereen moet werken. De boel wordt geweldig goed schoon gehouden. Kortom iedereen heeft een taak en als ze zich niet aan de regels houden moeten ze plaats maken voor een ander. Er zijn altijd wachtenden. Soms zitten er mensen dagen aan de poort te wachten op een plek.
Een priest heeft de leiding. Het is dan ook een Christelijke organisatie.
Wat een geweldig werk wordt hier verzet…..Petje af.

De priest: Rudy.

Ze hebben een website: vistarus.nl in Port Elisabeth.
Nou, als er weer eens een doel voor een collecte in de kerk gezocht wordt dan weet ik nu een heel goed doel. Ik zal het doorgeven…. Natuurlijk is er ook en creche voor de kleinste kinderen. De grotere gaan naar scholen in de buurt.

Planten, afgedankte, worden weer opgelapt en krijgen ergens een plaatsje om het weer gezellig te maken. De man in de stoel wachtte op een vracht om uit te laden…hij is niet van de plantjes….haha

Feest.

De hele week was het feest in Port Elisabeth.  Feest van het leger. Er waren demonstraties en zondag was er een parade. Zaterdag ging niet alles door omdat het weer hier heel slecht was: storm en regen en kou, ontzettend.
Er waren ook vliegers van de luchtmacht die van alles uithaalden in de lucht. Janny en ik konden vanaf het balkon alles meemaken. De vliegshow speelde zich voor onze ogen af.

Aan het eind van deze week zal ik nog wat foto’s op de website zetten van de school en omgeving.

Nou, en dan schiet het alweer op. Nog veertien dagen precies, dan vertrek ik alweer.
Maar…eerst lekker aan het werk.

Nou, de week in m’n eentje is gelukkig goed verlopen, al is het wel kaal om hier helemaal in alleen in huis te zijn. Je fietst niet zomaar even een rondje….
In de winkel spreek je geen andere, in ieder geval geen bekende mensen.
Dus het is echt wel stil.
Maar ik ben een paar keer uitgenodigd voor een etentje, en ik had ook mensen hier uitgenodigd om te komen eten. Nou dan ben je wel even druk hoor. Dat was goed en gezellig.
De mensen die hier voor langere tijd zijn, of permanent, kijken wel om naar anderen…..

Zaterdagavond ben ik met enkele mensen naar de film geweest. Een beroemde film: de Revenant, hoofdrol Leonardo di Caprio. Wat een heftige film. Als je de trailer bekijkt op youtube zie je al heel veel.

Zondagmorgen zijn we naar de “Van der Kemp”kerk geweest. Een coloured kerk. Ze spreken afrikaans en ook zo nu en dan engels.

Het was oogsfees. Ja, zonder de t erin. Er lagen allemaal zakken met fruit en groente voorin de kerk en kinderen van de zondagsschool, ja zo heet dat hier ook, brachten broden mee.
Toen we aankwamen zaten Janny met haar zussen en vriendin al op de voorste rij. Zij waren die ochtend al vroeg vertrokken van hun vakantieadres om de dienst te bezoeken.

Wat een welkom kregen we daar. Handen schudden en we werden toegezongen door de mensen. Prachtig.
Vorig jaar was ik er ook en de meeste indruk maakte het zingen op mij. Geweldig. Nu weer.

Er is geen orgel o.i.d. Hoeft ook niet. Als het stil is b.v. voor de dienst begint iemand te zingen en iedereen doet mee, tweestemmig, driestemmig, altijd prachtig. En wat mij dan weer erg opvalt is dat ze altijd op een mooie toonhoogte beginnen. Als men bij ons zonder begeleiding begint te zingen dan is het meestal een laag gebrom…zelfs met kinderen die toch alleen maar hoog kunnen zingen.
Het is hier een aangeboren talent….

’s Middags ben ik met een zus van Janny en de vriendin, allebei Hanneke geheten, naar safaripark Schotia geweest. Dat is erg leuk.

Dieren gezien, lekker bij het kampvuur gezeten met gitaarmuziek en zang en in het donker weer terug met schijnwerpers om wild te spotten. Een latertje: half elf weer thuis.

Ik heb haast geen foto’s gemaakt omdat mijn fototoestel weigerde. Gisteren heb ik een nieuwe batterij gekocht en…hij doet het weer, gelukkig. Ik heb wel foto’s met mijn tel gemaakt maar die krijg ik er niet af en ik kan ze mezelf niet mailen zoals ik meestal deed. Raadsel. Jammer.

Nu mijn werk:

Deze week zijn de scholen weer begonnen maar wij kunnen er nog niet aan het werk. Ik kan me dat wel voorstellen. Als je na de grote vakantie weer begint dan moet je er toch niet aan denken dat er dan meteen vrijwilligers voor de deur staan die willen helpen. Je moet eerst zelf de boel weer op de rit krijgen en daarna zijn we vast welkom.

Dus mijn berichtgeving valt deze keer wat tegen. De zwemlessen heb ik al afgezegd en de kinderen zijn niet meer bij de opvang maar op school. Tja, wat zal ik er verder van zeggen?

Ik kan nog een paar foto’s laten zien die ik in het zwembad gemaakt heb van de bordjes die daar hangen. Vond ik wel leuk.

Een paar bordjes met leuke Afrikaanse teksten.

Je ziet dat alles tweetalig is. De kinderen groeien hier echt tweetalig op. Engels naast Afrikaans, of Engels naast Xhosa.

Nou, dit was even een bericht uit Zuid-Afrika.
Jullie hebben een lekker wintertje zie ik en lees ik op facebook.
Dat is toch ook wel fijn, of niet dan? Maar een elfstedentocht zit er geloof ik niet in. Gelukkig voor mij want ik was al bang dat ik die zou missen.

Ik wens jullie allemaal een fijne week en ik hoop volgende week iets over mijn werk op school te vertellen.

Ja, deze week is de proef op de som. Kan ik ertegen in Zuid-Afrika een hele week alleen te zijn? Nou ja, niet de hele dag natuurlijk, dus het valt wel mee.

Janny is deze week op reis met haar zussen en een vriendin. Zondag komen ze terug en dan is hier het huis vol.
Vrijdagochtend om zes uur heb ik haar naar het vliegveld gebracht.

Omdat ik mooi vroeg was ben ik meteen naar de kust gereden om te zien of er dolfijnen waren. Helaas.

Dat is ook iets wat echt anders is dan in ons land. Elke morgen staat iedereen met de zon op, en ’s avonds duikt men vroeg erin.  Tien uur is echt laat.

Elke morgen rond zes uur word ik wakker. Meestal schijnt dan de zon.
Ik merk dat men elkaar hier ook rustig rond een uur of zeven belt.
Alles is dan al volop aan de gang.

Met het weer valt het mee, tenminste wanneer je denkt dat het in Afrika in de zomer erg warm is. Het is hier warm, helemaal niet te warm. Dat heb ik nog niet meegemaakt.
Meestal waait er en flinke wind. Vorig jaar had ik daar last van, altijd weer die wind. Nu is het meestal wel lekker. Toch stormt het hier heel vaak: windy City is dan ook de bijnaam van Port Elisabeth.

Tot dit weekend had ik nog geen slang gezien in Zuid-Afrika. Nu dus wel.
Zaterdag belde Lucas hier aan, aan de achterdeur. Lucas is de tuinman en klusjesman.  Hij was bezig in ons tuintje en zag ineens een slang.
Hij heeft om zeep geholpen, denk ik, en hij belde aan om hem te laten zien.
Hij zei dat het een heel gevaarlijke slang was: een boomslang. Fel groene kleur. Na een beet moest je heel snel naar het ziekenhuis, zei Lucas…..

Het lijkt een slangetje van niks maar ondertussen.
Hier en daar zitten deukjes maar die horen er natuurlijk niet in te zitten.

Zondag was een rustige dag. Er was een wielerwedstrijd dus het was heel rustig bij de zee, geen auto’s.
Heerlijk gewandeld. ’s Middags wou ik naar het centrum. Vorig jaar heb ik daar met Jacomijn gewandeld. Daar is een soort van herdenkingsmonument van de apartheid over een nogal uitgestrekt gebied. Je loopt de trappen af naar beneden en onderweg lees je allerlei feiten en namen.
Ik heb de auto geparkeerd en wou de wandeling gaan doen. Toch heb ik het niet gedaan. Ik was alleen en het was er heel rustig, nauwelijks mensen, alleen maar een paar groepjes jongeren, en jongens.
Janny zei ooit tegen mij: je hebt er niks aan om te laten zien dat je niet bang bent, je hebt er niks aan om stoer te doen. Je kunt beter zorgen dat het je niet overkomt.
Helemaal alleen ergens wandelen terwijl er nauwelijks mensen zijn is niet verstandig, ik heb het dus niet gedaan.
Dat is natuurlijk jammer dat je dingen alleen vaak niet kunt of moet doen…

Vanmorgen heb ik weer zwemles gegeven. Morgen ga ik naar Riemvasmaak: het gebouwtje waar we kinderen opvangen en vermaken.
Mooie naam hè: Riemvasmaak.

Ik ben bang dat het hier bij blijft. Deze week meegerekend heb ik nog vier weken. Deze week beginnen de scholen zeker niet.
Tja, en dan schiet het alweer op. Gelukkig heb ik me wel nuttig kunnen maken, hoewel ik het erg jammer vind. Ik had zo graag die kinderen weer willen zien. Het is zo raar maar je krijgt hier zo snel een band met kinderen.

Ik hoor dat ook van Malou en Hanna, twee stagiaires die elke dag naar Riemvasmaak gaan. Ze zijn al zo gehecht aan de kinderen dat ze het haast jammer zouden vinden wanneer de scholen weer zouden beginnen…
Ik zal hier een foto zetten van het gebouwtje.

Het hek van de buurman met daarachter het woonschuurtje…
Het gebouwtje, Riemvasmaak,  is wel mooi, gezien de omgeving, maar het is nog steeds niet afgewerkt, geen w.c.’s.
Ook de vloer begint alweer los te gaan…..

Nu nog een foto van de overkant.

Om het gebouwtje proberen we het netjes te houden maar je begrijpt dat er aan de overkant voor kleine kinderen geen beginnen aan is. En…wat zit er allemaal niet tussen,…ook aan ongedierte…aan ratten geen gebrek hier.

Ja…ook in zo’n omgeving groeien kinderen op in onze mooie wereld.

Dit was het voor deze week, denk ik.
Ik vind de reacties erg leuk om te krijgen. Daar doen jullie mij een groot plezier mee.

Een goede week allemaal.

En ook deze week zitten de scholen nog dicht.

Gisteren heb ik weer gezwommen met de kinderen.
Ik ben in het pierenbadje geweest met kinderen die nog nooit gezwommen hadden.
Het gaat om kinderen met “special needs”.

Ik was daar eerst met drie kinderen. De kinderen zeiden niet veel. Ik kon eerst niet goed inschatten of ze het leuk vonden of bang waren. Het ene meisje schreeuwde maar ik kon niet zien of het van plezier was. Ik begon met zitten op de rand. Voeten in het water en een beetje watertrappelen.
Dan van de rand af in het water zitten en in het water spelen met je handen.

Op het laatst lagen we allemaal in het water, op de rug en op de buik.

Toen begonnen ze het echt mooi te vinden.

Op het bankje naast het pierenbadje zaten twee  grotere jongens in hun schooluniform: witte blouse, grijze broek, zwarte schoenen.

Ze zaten daar omdat ze niet wilden of durfden zwemmen. Ze zagen hoe veel plezier de meisjes in het water hadden.
Opeens gaat de grootste van de jongens staan en begint z’n blouse los te maken. Ik kijk verbaasd. Wat is hij van plan?
Blouse, broek, schoenen, sokken, alles gaat uit en wordt op de bank gelegd. Dan loopt hij naar de rand en maakt me duidelijk dat hij er in wil.
Ik neem aan dat hij in z’n onderbroek staat. Maakt niet uit.
Ik ga staan en geef hem een hand. Hij is een kop groter dan ik.
Voorzichtig gaat hij met mij het water in. Eerst op de rand, dan in het water, dan op de buik en op de rug.
Hij begint steeds meer te lachen. Z’n mooie witte tanden schitteren in zijn prachtige zwarte hoofd.
Dan opeens begint de andere jongen zich ook uit te kleden.
Hupla: hetzelfde ritueel nog een keer.
Na een minuut of tien beginnen ze echt plezier te maken in het water. Spatten elkaar en mij natuurlijk kletsnat.

Dan is het tijd en moeten ze zich aankleden.  Ik loop met de kinderen naar de andere groepen bij het grote bad. Onderweg glundert de grote jongen en zegt wel drie keer tegen mij: dankie, dankie, ik heb baie geniet!

Is dat niet geweldig?
Het ontroerde mij op dat moment en nu weer.

Vandaag heb ik geholpen bij de opvang van de kinderen die niet naar school kunnen. Vorige week was ik daar ook een ochtend.
We waren met z’n drieën en konden de kinderen indelen in groepjes naar leeftijd. Ik  heb Engelse woorden geoefend en getallen.

Mijn kinderen waren zes jaar en beginnen nu met lezen en rekenen.

Het was een drukke maar goede ochtend.

Op dit moment waait het hier ontzettend. Vorig jaar zei ik dat het hier altijd stormt. Dat is ook zo maar nu is het vaak wel lekker omdat het zo warm is. Maar vandaag vlogen de eierdozen en chipszakken je om de auto. Beetje te erg.

Ik zal even een foto van mijn auto laten zien. Ik heb weer een hele fijne auto. In Zuid- Afrika is negentig procent van de auto’s wit. Die van mij dus ook. Tja…welke zou nu van mij zijn? Boodschappen halen bij de Spar met de haven op de achtergrond…