Tineke in Zuid - Afrika

Het was werkelijk een avontuur de tocht door de Baviaanskloof.
De reis door de kloof was bijzonder en de verblijven waren heel apart.

Natuurlijk zagen we direct bavianen maar die zijn zo schuw dat ze meteen de bush ingaan wanneer ze een auto zien. Gelukkig heb ik er een paar op de foto kunnen zetten.

We deden de tocht met z’n vieren: Erica en Jaap, allebei vrijwilligers in P.E. en Marieke die het bakkie bestuurde: Een zware four -wheel- drive car. Marieke woont al jaren hier en heeft Ready4life opgericht. Ze doet nu allerlei andere dingen waaronder  tochten met liefhebbers door de kloof. Wat een onderneming.

Rechts Marieke, links Erica. Het huisje is tegen een rotswand gebouwd die je nog iets kunt zien op de achtergrond.

Na de tocht van Port Elizabeth naar Willowmore, 325 km, hadden we rustig de tijd om naar onze eerste verblijfplaats te rijden aan het begin van de kloof. De grotwoning. Deze was mooier dan ik verwacht had. Het weer was prima en we hadden voldoende hout bij ons voor het vuur. Mijn auto stond drie dagen in Willowmore voor het politiebureau. Ik had de agenten gevraagd of ze een beetje op mijn auto wilden letten. Gelukkig, dat is gelukt.

’s Morgens kom ik de trap af van mijn bovenverdieping waar ik probeerde een nacht te slapen. Maar ja……zoals ik gewend ben lag ik te luisteren en te waken.

De volgende dag gingen we echt de kloof in. Een tocht van 5 uur over smalle, slechte wegen en langs gevaarlijke ravijnen. Je mag daar ook alleen maar met een bakkie rijden. De natuur is overweldigend en eigenlijk niet goed te fotograferen.

Na een rit van vijf uur kwamen we aan het einde van de kloof. Hier overnachtten we in een soort vakantiehuisje. Vuur aan, gietijzeren potje op het vuur met van alles erin: ’n pottie, zoals ze hier zeggen. Heerlijk gegeten en op tijd naar bed. Het regende al en we maakten ons wel een beetje zorgen over de terugreis. De hele nacht regende het en de volgende morgen hebben we besloten dat we niet door de kloof weer terugkonden. We gingen eromheen.
Ook weer een tocht van uren. Maar de moeite waard omdat we door een heel ander rijker gebied reden.

’s Avonds kwamen we weer terug bij het begin van de kloof waar we gingen overnachten in een boomhut: een treehouse. Een geweldig gebouwde hut in een boom. Alles erop en eraan, slaapkamers, keuken, kamer , houtkachel. Douche en wc buiten….en het regende en regende maar. Een heel aparte ervaring om buiten in de regen op de w.c. te gaan. Er was ook geen paraplu o.i.d. Maar het was bijzonder. Heel jammer van de regen. We hebben die avond bij eigenaar Jan gegeten.

Het oneindige landschap van Afrika. Honderden kilometers rijden en dan maar een paar auto’s tegenkomen. Dat is apart en geweldig.

Dit weekend gaan we een bezoek brengen aan de baviaanskloof. Het ligt op een afstand van 330 km van hier. Dus dat is een heel eind. We vertrekken waarschijnlijk vrijdagochtend vroeg en komen misschien zondag en anders maandag terug.

We zijn daar verstoken van internet dus ik ben een paar dagen onzichtbaar.

Volgende week komt er een verslag….als alles goed gaat….

Gisteren zijn we met z’n drieën, Erica, Jaap en ik, op safari geweest in het park Schotia.
We vonden het een geweldige ervaring. Je wordt in terreinwagens rondgereden en komt op de kleinste paden en tussen struiken.We hebben veel wild gezien. Het begon meteen al met wee neushoorn die beide hun hoorn niet meer hadden. Die waren er door stropers afgezaagd.

Ik laat hier alleen de meest bijzondere dieren zien.
De giraffen vonden we echt een plaatje. Wat mooi om te zien hoe ze van de toppen van de bomen eten.

Daarna de leeuwen, die,  eerlijk is eerlijk, wel op een apart terrein liepen. Ze zaten echt tegen de auto aan. Doodstil zaten we in de auto.

De leeuwen staan verkeerd maar…..alla

Na de safari kregen we een flinke maaltijd met een lekker glaasje wijn. Daarna zaten we bij het open vuur, heerlijk warm. Eén van de chauffeurs/gidsen had een gitaar bij zich….en doar gung ’t hen. Geweldige sfeer. Op de terugweg in het donker zagen we in het licht van de flinke zaklantaarn/ schijnwerper nog twee nijlpaarden lopen die uit het water waren gekomen waar we ze ’s middags nog in hadden zien liggen.

Een geweldige dag

Afgelopen zondag zijn we met een gezin uit de township naar het strand geweest. Wat een feest. Ik zal even een paar foto’s laten zien.

genieten van het zand.

    Deze week ben ik met collega Jaap op bezoek geweest in het Missionvale Carecentre. Daar werkt Erica als vrijwilliger. Erica heb ik hier leren kennen. Ze heeft ons een rondleiding gegeven. Het centrum is opgericht door een non uit Ierland. Het wordt nog steeds door de kerk uit Ierland gesteund. Het is een sfeervolle omgeving. Tuintjes, bomen, groen. Er is een naaiatelier waar vrouwen allerlei dingen maken en verkopen. Op het terrein is ook een groentetuin. Dat is wel bijzonder want je ziet nergens tuinen of groentetuinen in de townships. Ook worden er wekelijks voedselpakketten e.d. uitgedeeld. Dagelijks zitten daar tientallen mensen gewoon te wachten, wachten, wachten….  

Rondom het centrum staan deze “huisjes”

Gisteravond moesten, konden we naar een Gala-avond: fundrising voor een school. We hadden ons best gedaan er keurig “gala-achtig” uit te zien. Mijn kleren waren geleend….op mijn ondergoed na…… De mensen die we daar zagen behoorden tot de upperclass,…dat was wel te zien aan de japonnen van de dames.

Tja…wat za’k dervan zeggn……

Maandag:
het begin van een nieuwe schoolweek. Opgewekt ga ik naar school. Ik leg mijn spullen klaar en de gegevens van “mijn” kinderen, daarna haal ik de eerste twee leerlingen op. Ze hebben er zin. We gaan aan de slag met het oefenen van de letters van het alfabet, daarna zijn de woordjes aan de beurt. Het loopt prima. We pakken de boekjes om te gaan lezen maar dan komt de juf binnen. De kinderen moeten mee omdat ze een toets hebben. De hele school heeft een uur nodig om een toets te maken. Om tien uur komen ze terug, belooft de juf.

Ik loop een beetje rond en kom zo het uur door. Tien over tien komt de directeur binnen in mijn kamer. Hij schrikt wanneer hij mij ziet zitten. Ik zit nl in de personeelskamer. Hij zegt dat hij daar graag even wil vergaderen met het team. Ik vraag of ik erbij mag zitten. Dat is prima. Dan komen langzamerhand de teamleden binnen druppelen. Een paar vrouwen komen al dansend en zingend binnen, een prachtig gezicht. Ik wist niet dat het team zo groot was, ik tel 26 mensen. De meesten heb ik nog nooit gezien. In de personeelskamer waar ik elke dag zit komen ze nooit…tenminste….
De vergadering begint. Op een gegeven moment wordt er gezegd dat er iemand voor mij is. Ik zie Avril van Ready4life met vier meisjes, nieuwe stagiaires. Ze willen graag even iets van de school zien en kijken wanneer ik bezig ben. We wachten. Ondertussen lopen de kinderen buiten. 900 kinderen op een klein plein, en, zonder toezicht. Alleen de concierge staat bij de deur te wachten. Wanneer er een paar kinderen met een huilend kind bij hem komen schreeuwt hij dat ze op moeten hoepelen. Hij wil er niks mee te maken hebben.

Wat een vreselijk gezicht. Ik word er akelig van. Ik zie vechtende kinderen, scheldende kinderen, pestende kinderen.

Als ik naar buiten ga, ben ik meteen omringd door tientallen kinderen. We gaan een liedje zingen. Hoofd, schouders, knieën tenen…..terwijl veel kinderen meedoen duwen anderen tegen onze groep aan. Wat een bende!

Ik kan er niks mee en ga weer naar binnen. Kwart over elf komen de mensen uit de personeelskamer.
Ik zeg tegen de directeur dat ik het vreselijk vind dat al die kinderen zomaar zonder toezicht buiten lopen. Hij zegt dat hij het helemaal met me eens is maar dat het niet anders kan.

Later hoor ik dat alle vergaderingen onder schooltijd plaatsvinden omdat het personeel niet na schooltijd wil vergaderen.

Ik heb nog een paar kinderen lesgegeven en tegen één uur ging ik met hoofdpijn naar huis.

Zomaar een dag maar….een nare dag!